Kiedy przygotowywałam wpis dotyczący wielkie zamieci śnieżnej z 1888r., dziwnym zbiegiem okoliczności, rozszalała się burza śnieżna i tak przez chwilę pomyślałam, aby ta nie skończyło się jak ta sprzed 135 lat.
Następnego ranka obudziliśmy się w zimowej krainie śniegu. Wszystko pokryte śniegiem. Auta ledwo widoczne spod białego puchu, gałęzie drzew uginające się pod jego ciężarem….
Czym prędzej się ubrałam i wybiegłam z aparatem zrobić zdjęcia, zanim ta cisza i spokój zostanie zakłócona ludzką egzystencją. Jakiś czas później cała ulica się obudziła. Sąsiedzi zaczęli wychodzić z domów i oceniać ile śniegu spadło i czy warto wyciągać odśnieżacze czy raczej szuflować ręcznie.
No cóż, śnieg sięgał kolan więc wszyscy wyprowadzili maszyny do zadań specjalnych: odśnieżarki- kanadyjski wynalazek.
Co ciekawe sam pomysł przyszedł latem, kiedy to jego wynalazca, Arthur Sicard był świadkiem pracy młocarni na polu pszenicy i zaczął się zastanawiać, czy podobne urządzenie można by użyć do odśnieżania.
Sicard pracował nad swoim urządzeniem przez ponad 30 lat. W 1925 roku ukończył swoją pierwszą maszynę i nazwał ją „la déneigeuse et souffleuse à neige Sicard” lub „Sicard Snow Remover”. Zamocowana z przodu ciężarówki odśnieżarka była wyposażona w czerpak z urządzeniem przypominającym świder i wentylatorem zdolnym do wydmuchiwania śniegu na odległość około 27 m.
Jego projekt okazał się skuteczny i stał się popularny, zwłaszcza gdy rozwój motoryzacji wymagał bardziej efektywnych metod odśnieżania.
Co my byśmy zrobili bez Sicarda i jego wynalazku!?
Ciekawostka.
Zdjęcie: www.toronto.ca
W Kanadzie, czasami opady śniegu są tak duże, że zepchnięty śnieg zajmuje część chodnika oraz sporą część jezdni. W takiej sytuacji miasta przeprowadzają akcję zbieranie śniegu na ciężarówki i wywożenie go do wyznaczonych miejsc składowania i topienia śniegu. Na przykład w Toronto istnieje sieć pięciu składowisk śniegu i trzech topielników.